Matematyka i matematycy w Politechnice Łódzkiej:

• 1945 - Powołanie Politechniki Łódzkiej dekretem Rady Ministrów z dnia 24 maja 1945 r.
• 1945 - Powstaje Katedra Matematyki Wydziału Mechanicznego, kolejni kierownicy: prof. W. Pogorzelski, prof. Z. Charzyński, prof. L. Siewierski.
• 1945 - Powstaje Katedra Matematyki Wydziału Chemicznego, kolejni kierownicy: prof. E. Otto, prof. W. Janowski, prof. W. Krysicki, 1954-57 jedna Katedra Matematyki w PŁ.
• 1961 - Doktorat honoris causa PŁ otrzymuje prof. W. Pogorzelski.
• 1968 - Powstaje Katedra Matematyki Wydziału Elektrycznego, kierownik: doc. D. Sadowska.
• 1968 - Wykłady telewizyjne dla studentów studiów dla pracujących wyższych uczelni technicznych, kierownik kursu: prof. W. Krysicki, zespół wykładowców: prof. I. Dziubiński, prof. D. Sadowska, prof., T. Świątkowski, prof. L. Włodarski; kursy trwały do 1972 r.

• 1970 - Powstaje Instytut Matematyki, kolejni dyrektorzy to: prof. I. Dziubiński, prof. T. Świątkowski, prof. I. Dziubiński, prof. L. Gajek, prof. M. Balcerzak, dr hab. T. Poreda, prof. P. Liczberski; dr hab. G. Andrzejczak; prof. L. Gajek; obecnie: dr hab. K. Szymańska-Dębowska.  Funkcje zastępców dyrektora pełnili: prof. L. Siewierski, prof. T. Świątkowski, prof. I. Dziubiński, prof. E. Kącki, doc. T. Śródka, dr hab. T. Poreda, dr J. Maciulewicz, prof. L. Gajek, dr B. Koszela, prof. M. Balcerzak, prof. J. Jachymski, dr R. Sitarski, prof. B. Przeradzki, dr A. Wachowicz, dr hab. M.Galewski.

• 1972 - Powstają Zeszyty Naukowe PŁ, seria Matematyka, 27 zeszytów do roku 1995 (kolejni redaktorzy to: prof. I. Dziubiński, prof. J. Matkowski, prof. L. Gajek).
• 1973 - Instytut Matematyki uzyskuje prawa do nadawania stopnia doktora nauk matematycznych, do roku 1988 wypromowano 70 doktorów.
• 1975 - Powołanie specjalności Matematyka Stosowana na kierunku Podstawowe Problemy Techniki na Wydziale Mechanicznym.
• 1976 - Powstaje Wydział Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej. Matematyczne studia 4,5-letnie, tytuł magistra inżyniera PPT, specjalność matematyka stosowana.
• 1979 - Pierwsi absolwenci Wydziału FTiMS, dyplom z numerem 1 magistra inżyniera PPT, specjalność matematyka stosowana, otrzymuje L. Gajek - dziś prof. dr hab. nauk mat.
• 1985 - Doktorat honoris causa PŁ otrzymuje prof. Z. Charzyński.
• 1991 - Powołanie kierunku Matematyka (ponad 1200 absolwentów).
• 1994 - Rozszerzenie Wydziału o Instytut Informatyki. Obecna nazwa to Wydział Fizyki Technicznej, Informatyki i Matematyki Stosowanej (FTIMS).
• 1995 - Doktorat honoris causa otrzymuje prof. W. Krysicki.
• 1995 - Powstaje czasopismo naukowe Journal of Applied Analysis, od 1997 roku wydawane wspólnie z Heldermann Verlag, a od roku 2010 z wydawnictwem Walter de Gruyter.
• 1997 - Powstaje specjalność Matematyka Finansowa i Ubezpieczeniowa (970 absolwentów).
• 1998 - Uzyskanie prawa do nadawania stopnia doktora nauk matematycznych na Wydziale FTIMS, od tej pory wypromowano 49 doktorów nauk matematycznych.
• 2000 - Wdrożenie na Wydziale FTIMS kształcenia opartego na systemie punktowym ECTS.
• 2004 - Reorganizacja Wydziału FTIMS. Z części Instytutu Matematyki i Instytutu Fizyki utworzono międzywydziałowe dydaktyczne Centrum Nauczania Matematyki i Fizyki.
• 2006 - Nagroda David Garrick Prize dla prof. L. Gajka (w dziedzinie nauk aktuarialnych).
• 2007 - Przejście na studia dwustopniowe. Specjalności na studiach I stopnia: Matematyka finansowa i ubezpieczeniowa, Modelowanie matematyczne, Matematyczne metody analizy danych biznesowych, Matematyka procesów decyzyjnych.
• 2008 - Udział w Programie Operacyjnym Kapitał Ludzki, Kierunki Zamawiane - Pilotaż (studia I-go stopnia, kierunek matematyka).
• 2010 - Uruchomienie studiów II stopnia. Specjalności: Zarządzanie ryzykiem w finansach i ubezpieczeniach, Modelowanie matematyczne i optymalizacja, Analiza danych w biznesie i logistyce, Matematyka z zastosowaniami.
• 2010 - Projekt "Matematyka najpewniejszym kapitałem absolwenta" uzyskuje finansowanie Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki (studia II-go stopnia, kierunek matematyka, trzy edycje).
• 2011 - Projekt "Matematyka dźwignią innowacyjnej gospodarki" uzyskuje finansowanie Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki (studia I-go stopnia, kierunek matematyka, dwie edycje).
• 2011 - Uzyskane zostało minimum kadrowe potrzebne do ubiegania się o uprawnienia habilitacyjne w dziedzinie nauk matematycznych (matematyka).
• 2011 - Zarządzeniem Rektora z dnia 14.11.2011 powołane zostały Studia Doktoranckie "Studia Doktoranckie na Wydziale FTIMS - nauki ścisłe w technice".
• 2013 - W wyniku oceny ministerialnej wydajności naukowej jednostek uczelnianych Wydział FTIMS zaliczony został do jednostek kategorii A, tzn. jednostek bardzo dobrych.
• 2014 - Nagroda Centrum Zastosowań Matematyki Politechniki Gdańskiej dla prof. J.Banasiaka za pracę pt."Analytic fragmentation  semigroups  and continuous coagulation-fragmentation equations with unbounded rates".
• 2014- Wydział FTIMS uzyskał akredytację instytucjonalną PKA do roku 2019/2020
• 2015- 28.09.2015 Wydział FTIMS uzyskał prawa do nadawania stopnia doktora habilitowanego w dziedzinie nauk matematycznych, dyscyplinie matematyka.
• 2017- Utworzenie kierunku Matematyka Stosowana.
• 2018 - W wyniku ministerialnej oceny wydajności naukowej jednostek uczelnianych w latach 2013-2016, Wydział FTIMS PŁ zaliczony został ponownie do jednostek kategorii A, czyli do jednostek bardzo dobrych.

Wielcy, którzy odeszli:

prof. dr hab. Janusz Mika (1934-2017)

Wybitny fizyk i matematyk. Urodził się w 1934 roku w Krasnystawie. Studiował fizykę teoretyczną na Uniwersytecie Lubelskim. Studia ukończył w 1955 roku. Rozpoczął pracę w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku. Niebawem nawiązał współpracę z Międzynarodową Agencją Energii Atomowej. Wówczas - od wizyty na University of Michigan - rozpoczął swoją bogatą współpracę międzynarodową. Pierwszą ważną publikacją Profesora był wielokrotnie cytowany artykuł "Neutron Transport with Anisotropic Scattering", Nuclear Science and Engineering, 1961. Stopień doktora Janusz Mika uzyskał w 1963 roku w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku, zaś stopień doktora habilitowanego w wieku zaledwie 32 lat! Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1972 roku. W latach 1974-1981 był wicedyrektorem Centrum Obliczeniowego w Świerku. Głównym obszarem badań prof. Janusza Miki była analiza asymptotyczna równań transportowych. W latach 70. należał do pierwszej dwudziestki najczęściej cytowanych fizyków polskich.

Stan wojenny zastał Profesora w Niemczech w University of Kaiserslautern. Przez pewien czas pracował tam oraz w University of Strathclyde. W roku 1985 roku rozpoczęła się Jego kariera w Republice Południowej Afryki w University of Natal w Durbanie. W roku 1990 został dziekanem Wydziału Matematyki i Matematyki Stosowanej. Pracował tam intensywnie nad równaniami ewolucyjnymi. Był współautorem monografii, która w 1997 roku zdobyła University of Natal Book Prize.

Po wielu latach spędzonych za granicą powrócił do Polski, gdzie znów pracował w Instytucie Badań Jądrowych, a w 1995 roku rozpoczął pracę w Instytucie Matematyki PŁ na stanowisku profesora. Wypromował wielu doktorów. W dorobku naukowym prof. Janusza Miki znajduje się wiele publikacji w znanych czasopismach światowych i monografii z dziedziny fizyki matematycznej i matematyki stosowanej. Jedna z jego prac została ogłoszona przez Instytut Informacji Naukowej w USA w czasopiśmie Current Contents 37, 20 (1983) jako tzw. Citation Classic. Za swe wybitne osiągnięcia prof. Janusz Mika był wielokrotnie odznaczany, m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Był człowiekiem pogodnym, bardzo aktywnym fizycznie - grał w koszykówkę, tenis stołowy, a Jego wyczyny biegowe wręcz zadziwiały kolegów. Zresztą bieganiem skutecznie zaraził swoją rodzinę.

Będąc na emeryturze wciąż utrzymywał kontakt z Instytutem Matematyki i Politechniką Łódzką ? w grudniu 2016 uczestniczył w uroczystych obchodach 40-lecia Wydziału FTIMS PŁ.

Zmarł 22 grudnia 2017 r.

Profesor dr hab. Izydor Wiesław Dziubiński (1929-2014)

Profesor dr hab. Izydor Wiesław Dziubiński urodził się w 1929 r. we Włocławku, w latach wojny mieszkał z rodziną w Warszawie, brał udział w Powstaniu Warszawskim.

Studiował matematykę na Wydziale Matematyki Fizyki i Chemii Uniwersytetu Łódzkiego. Doktorat uzyskał w 1960 roku, stopień doktora habilitowanego w 1967, tytuł profesora zwyczajnego w 1992.

Profesor wniósł znaczący wkład w rozwój Politechniki Łódzkiej w zakresie nauk ścisłych. Jego dużym sukcesem było doprowadzenie do scalenia 3 katedr matematyki działających niezależnie w Politechnice Łódzkiej i utworzenie w 1970 r. Instytutu Matematyki PŁ - jednostki międzywydziałowej, silnej naukowo i dydaktycznie. Przez 23 lata był Dyrektorem Instytutu. Był też Profesorem Współzałożycielem Wydziału Fizyki Technicznej, Informatyki i Matematyki Stosowanej. Dwukrotnie pełnił funkcję Dziekana Wydziału FTIMS. Prof. Dziubiński stworzył w IM PŁ duży zespół naukowy, który początkowo prowadził badania w zakresie funkcji analitycznych, a od końca lat 70-tych, także w zakresie równań różniczkowych i ich zastosowań w technice. W zespole tym powstało ponad 40 doktoratów, w 23 z nich Profesor był opiekunem naukowym. Profesor nawiązał współpracę naukową z University of Strathclyde w Glasgow, gdzie trzech Jego uczniów obroniło doktoraty. Profesor był wybitnym matematykiem - opublikował ponad 50 prac naukowych i cenionym dydaktykiem - wydał kilka podręczników i skryptów, prowadził wykłady telewizyjne dla studentów, kierował Zespołem Dydaktyczno-Naukowym Ministerstwa Edukacji Narodowej.

Działalność Prof. Dziubińskiego zyskała uznanie władz: został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Złotym Krzyżem Zasługi, dwukrotnie otrzymał nagrodę Ministra Edukacji Narodowej. Przepracował łącznie 57 lat, wykonując swój ukochany zawód matematyka, nauczyciela akademickiego i animatora nauki, chętnie służył ludziom pomocą i radą, wspierał ich w trudnych sytuacjach, zawsze można było na niego liczyć.

Zmarł w Łodzi w 2014 roku.

Profesor Jan Kubarski (1950 - 2013)

Profesor Jan Kubarski urodził się 26 grudnia 1950 roku w Łodzi. Był absolwentem Technikum Mechanicznego nr 4 w Łodzi (klasa o profilu kinotechnika), po ukończeniu którego w 1969 rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie Łódzkim na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii. W 1974 rozpoczął studia doktoranckie w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, gdzie w 1977 obronił pracę doktorską O grupoidach i algebroidach Liego napisaną pod kierunkiem profesora Włodzimierza Waliszewskiego. Stopień doktora habilitowanego nauk matematycznych uzyskał na Uniwersytecie Łódzkim w 1993 r. w oparciu o rozprawę The Chern-Weil homomorphism of regular Lie algebroids. 21 grudnia 2007 roku Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej Lech Kaczyński nadał mu tytuł profesora nauk matematycznych.

Od 1977 roku był pracownikiem Instytutu Matematyki Politechniki Łódzkiej, gdzie od 1997 r. do śmierci pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego PŁ. W latach 2000-2002 pełnił funkcję prodziekana ds. nauki Wydziału Fizyki Technicznej, Informatyki i Matematyki Stosowanej PŁ.

Profesor Kubarski był wybitnym specjalistą w dziedzinie geometrii i topologii różniczkowej; specjalizował się w teorii grupoidów i algebroidów Liego. Obszarem zainteresowań naukowych Jana Kubarskiego były głównie przestrzenie różniczkowe, klasy charakterystyczne w kategorii algebroidów Liego, foliacje osobliwe w sensie Stefana. Podstawą jego pracy habilitacyjnej jest konstrukcja i badanie homomorfizmu Cherna-Weila regularnych algebroidów Liego. Jego ostatnie zainteresowania naukowe koncentrowały się na badaniu bikompleksów Čecha-Hochschilda.

Jest autorem blisko 50 artykułów naukowych, kilkudziesięciu referatów oraz cenionym ekspertem Mathematical Reviews i Zentralblatt MATH. Jest współautorem Encyklopedii szkolnej. Matematyka wydanej przez Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne. Uczestniczył w wielu konferencjach naukowych na całym świecie wygłaszając referaty, wykłady plenarne oraz szkoleniowe. Wypromował trzech doktorów.

Był współorganizatorem cyklu dziewięciu konferencji Geometry and Topology of Manifolds oraz takich konferencji jak: Forum Geometrii (Warszawa, 2000), Lie Algebroids and Related Topics in Differential Geometry (Warszawa, 2000), C*-algebras and Elliptic Theory III (Będlewo, 2009), Geometry of Manifolds and Mathematical Physics (Kraków, 2011). Brał udział w redagowaniu kilku tomów monografii pokonferencyjnych w takich czasopismach jak Universitatis Iagellonicae Acta Mathematica, Banach Center Publications, Central European Journal of Mathematics, Journal Travaux Mathématiques. Utrzymywał ścisłe kontakty naukowe z ośrodkami w kraju i na świecie, m.in. z Uniwersytetem Masaryka w Brnie (Ivan Kolář), Uniwersytetem Moskiewskim (Alexander S. Mishchenko), Uniwersytetem Paula Sabatier w Tuluzie (Jean Pradines), Politechniką w Kijowie (Roman Kadobianski), Politechniką w Anconie (Nicolae Teleman). Za swoją działalność naukową był wielokrotnie nagradzany przez Rektora PŁ. W 2010 roku został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Prywatnie profesor Jan Kubarski był wielkim miłośnikiem fotografowania, podróży, historii Polski, historii starożytnej, a w szczególności historii początków matematyki w wielkich cywilizacjach epoki brązu oraz przełomu brązu i żelaza. Był entuzjastą technik komputerowych. Był marzycielem, który nosił w sobie światło niecodziennego optymizmu, był ciekawy zdarzeń i ludzi. Najważniejszymi wartościami były dla Niego mądrość, miłość, rodzina, praca.

Zmarł przedwcześnie 8 czerwca 2013 roku w Łodzi.

Za zgodą rodziny udostępniamy odnośnik do Jego strony internetowej.

http://im0.p.lodz.pl/~kubarski/dzialalnosc

Profesor Włodzimierz Krysicki (1905 - 2001)

Urodzony 1 stycznia 1905 r. w Warszawie, nestor matematyków polskich, profesor Politechniki Łódzkiej, doktor honoris causa tej uczelni. Wychowawca kilku pokoleń matematyków polskich, autor podręczników akademickich, z których "Analiza matematyczna w zadaniach" doczekała się 29 wydań oraz tłumaczeń na język angielski i niemiecki. W swoim dorobku naukowym ma także liczne publikacje popularyzujące wiedzę matematyczną, w tym wielokrotnie wznawiane książki: "Tajemnice liczb", "Jak liczono dawniej a jak liczymy dziś", "Iksy i igreki". Zmarł 19 września 2001 roku w Łodzi.

Profesor Tadeusz Świątkowski (1933 - 1994)

Tadeusz Świątkowski urodził się 28 listopada 1933 roku w Bełchatowie. W roku 1951 rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie Łódzkim, które ukończył w 1955 roku, ale już rok wcześniej rozpoczął pracę jako asystent na Politechnice Łódzkiej. W latach 1959 - 1962 pracował na Uniwersytecie Łódzkim, a potem ponownie na Politechnice Łódzkiej. W 1960 roku został doktorem nauk matematycznych, w 1966 - doktorem habilitowanym, a w roku 1978 otrzymał w Belwederze tytuł profesora nadzwyczajnego. Dorobek naukowy Tadeusza Świątkowskiego zawiera ponad 30 prac opublikowanych w latach 1959-1994. Jednym z najwspanialszych wyników Tadeusza Świątkowskiego jest twierdzenie o monotoniczności zamieszczone w Jego pracy habilitacyjnej. Jego dorobku naukowego nie można ograniczyć wyłącznie do publikacji. Wiele Jego pomysłów jest rozproszonych w pracach uczniów i tylko oni wiedzą, ile naprawdę zawdzięczają Jego pomysłowości, skromności i dobroci. Profesor Świątkowski wypromował 40 doktorów nauk matematycznych! Był wieloletnim dyrektorem Instytutu Matematyki PŁ. Posiadał wiele odznaczeń, państwowych. Zmarł przedwcześnie 30 października 1994 roku w Łodzi.

Prof. dr hab. Lucjan Siewierski (1915-2004)

Urodził się 2 sierpnia 1915 r. w Chicago w USA.
W 1922 roku przybywa z rodziną do Polski i osiedla się w Łodzi. W 1938 roku po studiach na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego uzyskuje absolutorium; stopień magistra filozofii w zakresie matematyki uzyskuje na UW w roku 1946 (ośmioletnia przerwa spowodowana powołaniem do służby wojskowej i okresem wojny). W roku 1945 podejmuje pracę jako nauczyciel w Gimnazjum i Liceum Miejskim w Łodzi (obecnie III LO im. T. Kościuszki). Od 1949 roku pracuje w Politechnice Łódzkiej przechodząc kolejne szczeble kariery akademickiej. Stopień naukowy doktora (1958) i doktora habilitowanego (1961) nadaje Mu Rada Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Łódzkiego, a tytuł profesora (1969) - Rada Państwa.
W opinii prof. A. Bieleckiego z UMCS w postępowaniu profesorskim czytamy "W pracy habilitacyjnej docent Lucjan Siewierski uzyskał wynik uważany za jedno z najwybitniejszych osiągnięć Łódzkiej Szkoły Funkcji Analitycznych" (rozwiązanie hipotezy Z. Charzyńskiego i O. Tammiego o współczynnikach funkcji ograniczonych jednolistnych bliskich tożsamości)
Profesor Lucjan Siewierski był przyjacielem młodzieży. Jego uczniowie i studenci zawsze mówią o nim "nasz profesor Lucek".
Profesor Siewierski jest autorem 10 artykułów naukowych, współautorem 6 podręczników i skryptów, wypromował 2 doktorów, był recenzentem w 8 przewodach doktorskich. Otrzymał wiele odznaczeń państwowych. Przez wiele lat pełnił funkcję z-cy dyrektora IM PŁ do spraw naukowych. 

doc. dr hab. Danuta Sadowska (1915-1979)

Urodziła się w 1915 roku w Wiaźmie. W 1920 roku wraz z rodziną przeniosła się do Wilna, gdzie w latach 1925-1933 uczęszczała do Gimnazjum im. ks. Czartoryskiego. W latach 1933-1937 studiowała matematykę na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W 1937 roku uzyskała tytuł magistra matematyki (praca dyplomowa zatytułowana była "Szeregi Rademachera") i podjęła pracę nauczycielską w Baranowiczach. Wojnę spędziła w Wilnie, a w 1945 roku przeniosła się wraz z rodziną do Łodzi. W latach 1946-1948 pracowała w liceum dla dorosłych.

Pracę na Politechnice Łódzkiej rozpoczęła w 1948 roku, od 1954 roku uczestniczyła aktywnie w pracach Instytutu Matematycznego PAN, gdzie była zatrudniona na etacie adiunkta. W 1956 roku na Politechnice Warszawskiej uzyskała stopień doktora (w ówczesnym nazewnictwie kandydata) nauk matematycznych. Promotorem był Witold Pogorzelski, praca nosiła tytuł "Zagadnienie Cauchy'ego dla układu parabolicznego badane metodą kolejnych przybliżeń" i została obroniona 9 listopada 1956. W tym samym roku objęła stanowisko zastępcy profesora na PŁ. Tytuł naukowy docenta uzyskała w Instytucie Matematycznym PAN w 1963 roku na podstawie rozprawy "Zagadnienie Cauchy'ego dla układu parabolicznego, którego współczynniki zależą od funkcji niewiadomej". Od 1963 roku współpracowała także z Katedrą Matematyki Politechniki Warszawskiej. W latach 1966-1969 pełniła funkcję prodziekana Wydziału Elektrycznego Politechniki Łódzkiej. W 1967 roku wraz z utworzeniem nowej Katedry Matematyki na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej została jej kierownikiem, pełniąc tę funkcję do roku 1970. Od roku 1970 pracowała w Instytucie Matematyki Politechniki Łódzkiej. Zmarła w Łodzi w 1979 roku.